خون حسين(ع) و اصحابش كهكشاني است كه بر آسمان دنيا، راه قبله را مي‌نماياند… اگر نبود خون حسين، جوشيدن سرد مي‌شد و ديگر در آفاق جاودانه شب، نشاني از نور باقي نمي‌ماند… حسين سرچشمه خورشيد است… و بدان كه سينه تو نيز آسمان لايتناهي است با قلبي كه در آن خورشيد مي‌جوشد، و گوش كن كه چه خوش ترنْمي ‌دارد در تپيدن: «حسين، حسين، حسين…» آن شراب طهور كه شنيده‌اي بهشتيان را مي‌خورانند، ميكده‌اش كربلاست و خراباتيانش اين مستان‌اند، كه اين چنين بي‌سر و دست و پا افتاده‌اند… آن شراب طهور را كه شنيده‌اي تنها به تشنگان راز مي‌نوشانند. ساقي‌اش حسين است: حسين از دست يار مي‌نوشد و ما از دست حسين. عالم همه در طواف عشق است و دايره‌دار اين طواف، حسين است: اينجا در كربلا، در سرچشمه جاذبه‌اي كه عالم را بر محور عشق نظام داده است. شيطان اكنون درگير و دار آخرين نبرد خويش با سپاه عشق است و امروز در كربلاست كه شمشير شيطان از خون شكست مي‌خورد: از خون عاشق، خون شهيد.
ما همه افق‌هاي معنوي انسانيت را در شهدا تجربه كرده‌ايم. ما ايثار را ديديم كه چگونه تمثّل مي‌يابد، عشق را هم، اميد را هم شجاعت را هم و… همه آنچه را كه ديگران جز در مقام لفظ نشنيده‌اند، ما به چشم ديديم… آنچه را كه عرفاي دلسوخته حتي بر سر دار نيافتند، ما در شب‌هاي عمليات آزموديم. ما عرش را ديديم، پندار ما اين است كه ما مانده‌ايم و شهدا رفته‌اند، اما حقيقت آن است كه زمان ما را با خود برده است و شهدا مانده‌اند… تو بگو كيست كه زنده‌تر است. شهيد سيد عبدالرضا موسوي يا من و تو؟ كيست كه زنده‌تر است؟ تو بگو كه آيا اين تصاوير واقعي‌ترند يا روزهايي كه من و تو واماندگان از قافله عشق يكي پس از ديگري مي‌گذرانيم؟
زندگي زيباست، اما شهادت از آن زيباتر است. سلامت تن زيباست، اما پرندة عشق تن را قفسي مي‌بيند كه در باغ نهاده باشند… راز خون را جز شهدا در نمي‌يابند. گردش خون در رگ‌هاي زندگي شيرين است، اما ريختن آن در پاي محبوب، شيرين‌تر است و نگو شيرين‌تر، بگو بسيار شيرين‌تر است. راز خون در آنجاست كه همه حيات به خون وابسته است.
شهادت جانماية انقلاب اسلامي است و قوام و حيات نهضت ما در خون شهيد است. رمز آنكه سيدالشهدا(ع) را خون خدا مي‌خوانند، در همين جاست…
اينها فرزندان قرن پانزدهم هجري قمري هستند؛ هم آنان كه كرة زمين قرن‌هاست انتظار آنان را مي‌كشد تا بر خاك مبتلاي اين سياره قدم گذارند و عصر ظلمت و بي‌خبري جاهليت ثاني را به پايان برسانند.
عصر بعثت ديگرباره انسان آغاز شده است و اينان، اين رزمندگان، مناديان انسان تازه‌اي هستند كه متولد خواهد شد: انساني كه خداوند توبه‌اش را پذيرفته و بار ديگر او را برگزيده است… بگذار آمريكا با مانورهاي «ستاره دريايي» و «جنگ ستاره‌ها» خوش باشد؛ دريا، دل مطمئن اين بچه‌هاست و ستاره‌ها نور از ايمان اين بچه مسجدي‌ها مي‌گيرند.
صحراي كربلا به وسعت تاريخ است و كار به يك «ياليتني كنت معكم» ختم نمي‌شود. اگر مرد ميدان صداقتي، نيك در خويش بنگر كه تو را نيز با مرگ انسي اين‌گونه است يا خير!… آنان را كه از مرگ مي‌ترسند از كربلا مي‌رانند… و مگر نه آنكه گردن‌ها را باريك آفريده‌اند تا در مقتل كربلاي عشق آسان‌تر بريده شوند؟ و مگر نه آنكه از پسر آدم عهدي ازلي ستانده‌اند كه حسين را از سر خويش بيشتر دوست داشته باشند؟
هر كس مي‌خواهد ما را بشناسد داستان كربلا را بخواند. اگر چه خواندن داستان را سودي نيست، اگر دل كربلايي نباشد. از باب استعاره نيست اگر عاشورا را قلب تاريخ گفته‌اند. زمان هر سال در محرم تجديد مي‌شود و حيات انسان هر بار در سيدالشهدا(ع) حُب حسين(ع) سرّالاسرار شهداست.
فاين تذهبون؟ اگر صراط مستقيم مي‌جويي بيا، از اين مستقيم‌تر راهي وجود ندارد: حُبّ حسين(ع). آري كربلا از زمان و مكان بيرون است و اگر تو مي‌خواهي كه به كربلا برسي، بايد از خود و بستگي‌هايت از سنگيني‌ها و ماندن‌ها گذر كني… از عاشوراي سال 61 هجري قمري، ديگر زمان از عاشورا نگذشته است و همة روزها عاشوراست. زمان بر امتحان من و تو مي‌گردد تا ببيند كه چون صداي هَل مِن ناصرِ امام عشق برخيزد، چه مي‌كنيم؟… شريان قيام ما نيز به قلب عاشورا مي‌رسد و اين چنين ما هرگز از جنگ خسته نخواهيم شد… آماده باشيد كه وقت رفتن است. هر شهيد كربلايي دارد… و كربلا را تو مپندار كه شهري است ميان شهرها و نامي است در ميان نام‌ها، نه! كربلا حرم حق است و هيچ كس را جز ياران امام حسين(ع) راهي به سوي حقيقتي نيست… هر شهيد كربلايي دارد…

و براي ما كربلا پيش از آنكه يك شهر باشد يك افق است. يك منظر معنوي است كه آن را به تعداد شهدايمان فتح كرده‌ايم، نه يك بار، نه دوبار، به تعداد شهدايمان…

هر شهيد كربلايي دارد كه خاك آن كربلا تشنة خون اوست و زمان، انتظار مي‌كشد تا پاي آن شهيد بدان كربلا رسد و آنگاه… خون شهيد جاذبة خاك را خواهد شكست و ظلمت را خواهد دريد و معبري از نور خواهد گشود و روحش را به آن سفري خواهد برد كه براي پيمودن آن هيچ راهي جز شهادت وجود ندارد… سر مبارك امام عشق بر بالاي ني، رمزي است بين خدا و عشاق… يعني اين است بهاي ديدار… .
شهيد سيد مرتضي آويني

تا حالا به هر مرکز یا اداره ای وارد می شدم، این جمله روی هر دیواری نوشته بود.

خواهران گرامی ، لطفاً حجاب خود را حفظ کنید.
یا
خواهران گرامی، از پوشش مناسب استفاده نمایید.

اما دیروز به مرکز دندانپزشکی شهرمان مراجعه کردم که حدود 2 ساعت در آن مرکز بودم به جای این جملات همیشگی

این جمله زیاد نظرم را جلب کرد.
از پذیرش خانمها و آقایانی که با پوشش نامناسب جهت معالجه مراجعه می نمایند ، معذوریم.
این جمله برایم قابل توجه بود:

یکی استفاده از لفظ خانمها و آقایان و اینکه پوشش فقط مختص خانمها نیست و دیگری عدم پذیرش آنها.
اتفاقاً این مطلب کنار درب دفتر پزشکی نوشته شده بود که بومی شهرستان نبود و به نظر می رسید که پزشکی هست که هم نسبت به کارش ماهر و هم مقید به مسائل دینی است.
و از قضاء افرادی که به این مرکز مراجعه می کردند همه محجبه و با پوشش مناسب و با چادر بودند.
چه قدر زیباست به جای اینکه یک جمله را همیشه و یکسان به کار ببریم گاهی برای بیان اهداف و  اعتقادات مان با لفظی بهتر و مناسب تر آن را بیان کنیم.
شاید تأثیر این جمله متفاوت بیشتر ازآن جمله همیشگی باشد.

علي بن الحسين - عليه السلام - از خيمه ها خارج مي شود.
براي نخستين بار نگاهش در چشمان بي مهر و چهره هاي پيمان شکن کوفيان خيره مي گردد.
براستي، علي بن الحسين با غم انبوهي که در سينه دارد و با شکوه هاي بي پاياني که از کوفيان در قلبش نهفته است، چه بگويد واز کجا آغاز کند!
تاريخنگاران ثبت نکرده اند که در نخستين لحظه، کوفيان با مشاهده علي بن الحسين (ع) چه عکس العملي نشان دادند.

صفحات: 1· 2

بر پايه صحيح ترينِ گزارش ها ، كاروان امام حسين عليه السلام پس از چهار ماه و پنج روز اقامت در مكّه ، روز سه شنبه هشتم ذى حجّه سال شصت هجرى ، مكّه را به سوى كوفه ترك كرد ؛ امّا هنگامى كه به نزديكى كوفه رسيد ، به دليل ممانعت سپاهيان ابن زياد ، مجبور به فرود آمدن در كربلا گرديد .
گفتنى است كه امام عليه السلام در آغاز حركت ، به جاى آن كه از مكّه به سوى شمال شرق و منزل صفاح (نخستين منزل مسير مكّه به كوفه) برود ، به سمت تنعيم در شمال غرب و در مسير مدينه ، حركت كرد و بدين سان ، حدود نُه كيلومتر ، راه خود را دور نمود . احتمالاً اين اقدام ، ترفندى بر ضدّ تعقيب مأموران حكومت بود كه قصد ممانعت از حركت امام عليه السلام به سوى كوفه داشتند .
در نقشه اى كه ويژه اين دانش نامه تهيّه شده ، مسير كاروان امام عليه السلام از مكّه تا كربلا مشخّص گرديده است . (٢) منازلى كه اين كاروان طى كرده ، به ترتيب ، عبارت اند از : ١ . مكّه ، ٢ . تنعيم ، ٣ . صفاح ، ٤ . بستان ابن عامر ، ٥ . ذات عِرق ، ٦ . غمره ، ٧ . مسلح ، ٨ . افيعيّه ، ٩ . معدن بنى سليم ، ١٠ . عمق ، ١١ . سليليّه ، ١٢ . ربذه ، ١٣ . مغيثة الماوان ، ١٤ . نقره ، ١٥ . حاجر ، ١٦ . سميراء ، ١٧ . توز ، ١٨ . فيد ، ١٩ . اجفر ، ٢٠ . خزيميّه ، ٢١ .

گرفته شده از کتاب دانش نامه امام حسین علیه السلام جلد 5 ص114

رسالت بيدارگرانه امام سجاد - عليه السلام - چندان دير آغاز نشد.
با فاصله اي کوتاه، علي رغم همه دردهاي دروني و رنجهاي جسمي، امام بر سکوي رهبري ايستاد.
از لابلاي توده هاي غم و درد، قد برافراشت و چنان با سخنان برنده اش ‍ فضاي تيره اتهامها و تبليغات مسموم امويان را شکافت که کورترين چشمها، درخشش حقيقت را ديدند و سنگترين دلها، لرزيد و بر مظلوميت حيسن و خاندانش گريستند و بر آينده خويش بيمناک شدند!

صفحات: 1· 2

ﻧﻤﺎﺯﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺍﮔﺮ “ﻧﻤﺎﺯ ” ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺳﻔﺮ، ﺫﻭﻕ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺍﺯ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻧﺶ !
ﻧﻤﺎﺯﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺍﮔﺮ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺭﮐﻌﺖ ﺁﺧﺮﺵ ﺍﯾﻦ ﻗﺪﺭ ﮐﯿﻒ ﻧﺪﺍﺷﺖ !

ﺍﮔﺮ ﻧﻤﺎﺯﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﻮﺩ،
ﮐﻪ ﺍﻭﻝ ﻭﻗﺖ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪﯾﻤﺶ، ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ، ﺧﻮﺩ ﺭﺍ
“ﺧﻼﺹ ” ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﯿﻢ …
ﺍﮔﺮ ﻧﻤﺎﺯﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﻮﺩ
ﮐﻪ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﭘﺎﻧﺘﻮﻣﯿﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﺁﺩﺭﺱ ﺷﺎﺭﮊﺭ ﮔﻮﺷﯽ …
ﺍﮔﺮ ﻧﻤﺎﺯﻣﺎﻥ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﻮﺩ،
ﮐﻪ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻓﺮﺻﺖ ﻃﻼﯾﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻠﻖ ﺍﯾﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﺑﮑﺮ !!
ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺗﺮﯾﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻓﻼﻥ ﻫﻤﮑﺎﺭ !
ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺣﺴﺎﺏ !!
ﻧﻪ
ﻧﻤﺎﺯﻫﺎﯾﻤﺎﻥ “ﻧﻤﺎﺯ ” ﻧﯿﺴﺖ . . .

درس دوم :

در روایات متعددی به نقش تغذیه بر اخلاق و روحیات انسان اشاره شده است.

1-    خوی نیکو

الف) امام صادق (ع) : چون نماز صبح را خواندی ، پاره نانی بخور تا با آن : دهان خویش را خوش بو سازی ، حرارت خود را فروبنشانی ، دندان هایت را استوار سازی ، لثه ات را استحکام بخشی ، روزی خویش را به چنگ آوری و خوی خود را نکو سازی . 

ب) پیامبر خدا (ص) : هیچ زن بارداری نیست که خربزه با پنیر بخورد ، مگر آن که کودکش خوش خوی و خوش روی شود .

ج) پیامبر خدا (ص) : به زنان باردار خود ، بِه بدهید ؛ چرا که خوی فرزندانتان را نکو می سازد .

د) پیامبر خدا(ص):خطاب به امام علی (ع) – کدو بخور ؛ زیرا هر کس آن را بخورد ، خویَش  نیکو و رویش شاداب می شود . آن ، خوراک من و پیامبران پیش از من است . 

ه) پیامبر خدا(ص) : از خوردن مویز غفلت نکنید ، زیرا صفرا را خاموش می نماید ، بلغم را از بین می برد ، بدن را صحیح و سالم می سازد ، انسان را خوش اخلاق می کند ، اعصاب را قوت می بخشد ، و لاغری ر ا از بین می برد .

1- الدعوات ، ص 140، ح352.

2- بحارالانوار، ج62،ص299

3- الدعوات ، ص151،ح405.

4- بحار، ج66،ص153.

یک مهندس روسے، تعدادے کارگر ایرانے استخدام کرد.
کارگرها موقع اذان نمازشونو مےخوندند.
یه روز مهندس روسے بهشون اخطار داد که اگر موقع کار، نماز بخونید آخر ماه از حقوقتون کم میکنم!
بعضےها از ترس اینکه حقوقشون کم بشه نماز رو بعد از کار میخوندن و بعضے هم همچنان اول وقت…
آخر ماه شد مهندس به اونائےکه نماز اول وقت رو ترک نکرده بودند بیشتر از حقوق عادے (ماهیانه) داد!
بقیه بهش اعتراض کردند که چرا به اینا حقوق بیشترے دادے؟!
گفت:اهمیت دادن این افراد به نماز و چشم پوشے از کسر حقوق، نشون میده ایمانشون بیشتر از شماست؛
این تیپ آدما هیچوقت در کار خیانت نمےکنند همونطور که به نمازشون خیانت نکردند!