امام علي بن الحسين - عليه السلام - در مدت اقامت خويش در کوفه، دو بار به احتجاج برخاست، يک بار روي سخنش با مردم پيمان شکن کوفه بود، و بار ديگر در دارالاماره و در برابر عبيدالله بن زياد.
نخست، احتجاج آن حضرت با مردم کوفه را مي آوريم:
قافله حسيني را پيش از عاشورا به سوي کوفه آوردند و براي آنان در کنار شهر، خيمه زدند.
خاندان حسين - عليه السلام - را - که اکنون اسيران حکومت اموي شناخته مي شوند - در آن خيمه ها جا دادند.
جارچيان حکومت، در شهر نفرت و خيانت، کوفيان را فرا مي خوانند تا از اسيران جنگي خويش ديدار کنند!

از ميهمانانشان، فرزندان پيامبرشان، استقبال نمايند!
براستي مگر خانه هاشان را براي پذيرايي از حسين و خاندانش تزيين نکرده اند!
مگر نخلستانها و باغستانهايشان به ثمر ننشسته است!
و مگر براي حمايت از ولايت و امامت آماده نيستند!
آيا با مسلم، نماز پيمان نخوانده اند!
اکنون نامه اي که مسلم از زبان آنان براي حسين (ع) نوشته بود، قاصدان شهادت پاسخش را آورده اند و در کنار دروازه هاي کوفه، منتظر استقبالند!
کوفيان، آن قدرها هم که شهرت يافته اند بي وفا نيستند!
خون از سرنيزه و لبه شمشيرهايشان شستند.
و غبار شرم و خجالت از چهره هاي سياهشان پاک کردند.
و مهر سکوت خانه نشيني وترس از قلبها و قدمهايشان برداشتند!
عبيدالله اجازه داده بود که از خانه ها بيرون بيايند!
کوفيان هم، بي شرمان آمدند.
آمدند براي تماشا!
تماشاي بزرگترين ستم تاريخ بر اهل بيت پيامبر - صلي الله عليه وآله -.
ستمي که کوفيان پايه هاي آن را بنيان نهاده بودند!
کوفيان ايستاده اند و منتظر ديدن اسيران

این مطلب ادامه دارد….

صفحات: 1· 2