چون تير خصم ، حنجر آن طفل ، پاره كرد

از حال رفت و بر پدر خود ، نظاره كرد

زان يك نگاه، زد به دل قدسيان ، شرار

امّا به قلب شاه ، فزون تر شراره كرد

يعنى كه : اى پدر ! دگرم غصّه ات مباد

پيكان جور ، بر عطشم خوبْ چاره كرد

شه خواست تا به راحتى ، آن طفل ، جان دهد

قنداقه وى ، از سر شمشير ، پاره كرد

پاشيد خون حلق على را به آسمان

افلاك را ز قطره خون ، پُرستاره كرد

يك قطره خون حنجر او بر زمين نريخت

سلطان دين ، سپاس گزارى ، دوباره كرد

تا روى سينه پدر ، آن طفل ، جان سپُرد

وان گه حسين ، تهنيت بى شماره كرد

كاى دوست ! اين تو ، وين محك، اين امتحان من!

در كار عاشقانه ، مباد استشاره كرد

من عاشقم ، به دست من اينك ، سَنَد بُود

با خون خود ، گواهى ام اين شيرخواره كرد

دارم هنوز جان، اگرم سوخت بال و پر

پروانه را ز شمع ، نشايد كناره كرد.