الكافي ـ به نقل از معاوية بن وَهْب ـ : از امام صادق عليه السلام اجازه ورود خواستم . به من گفته شد: وارد شو.
من وارد شدم وديدم كه ايشان در حال نماز گزاردن در جايگاه نمازش در خانه اش است. نشستم تا نمازش را به پايان رساند . شنيدم كه با پروردگارش چنين راز ونياز مي گفت: «اي آن كه ما را بر كرامت ووصايت، مخصوص گردانيدي وبه ما وعده شفاعت دادي وعلمِ گذشته وآينده را به ما عطا فرمودي ودل هاي مردم را به سوي ما، متمايل نمودى! مرا بيامرز، ونيز برادرانم وزائران قبر ابا عبد اللّه الحسين عليه السلام را كه مالشان را هزينه كرده اند، وتنشان را به حركت در آورده اند ، به جهت علاقه مندي به احسان ما واميد به آنچه در صِله ما نزد توست، وشادماني اي كه به پيامبرت ـ كه درودهاي تو بر او وخاندانش باد ـ دادند، وبه جهت پاسخ گفتن به فرمان ما ونيز غيظي كه به دشمنانمان وارد كردند وبا آن ، طالب خشنودي تو بودند .
پس ، از جانب ما رضوان را به آنان پاداش ده ودر شب وروز ، آنان را محافظت فرما وبراي خاندان وفرزنداني كه بر جا گذاشته اند، بهترين جانشين باش، وهمراهي شان كن واز شرّ هر زورگوي كينه جو وهر آفريده ناتوان وتوانمندت، واز شرّ شيطان هاي اِنس وجن، كفايتشان نما وبه آنان در دوري از كاشانه شان، به خاطر آن كه ما را بر فرزندان وخانواده وخويشانشان ترجيح داده اند، بيشتر از آنچه از تو خواسته اند، عطا كن .
خداوندا ! دشمنان ما ، حركت آنان را [براي زيارت ما] بر ايشان عيب شمردند ؛ ولي اين، آنها را از آمدن به سوي ما، باز نداشت وباز هم به خاطر مخالفت با مخالفان ما [به سوي ما آمدند]. پس بر آن چهره هايي كه خورشيد ، دگرگونشان كرد، رحم آور وبر آن گونه هايي كه به سوي قبر ابا عبد اللّه الحسين عليه السلام در رفت وآمدند، رحم كن وبر آن چشم هايي كه اشكشان از سرِ دلسوزي بر ما روان شده، رحم كن وبر آن دل هايي كه براي ما بي تاب شده وسوخته اند، رحم نما وبر شيون هايي كه براي ما بلند گرديده اند، رحم آور .
خداوندا ! اين جان ها واين بدن ها را به تو مي سپارم تا آنان را در روز تشنگي، در كنار حوض [كوثر] در يابيم».
او همچنان در حال سجده بود واين دعا را زمزمه مي كرد.